ضمان نیروی انسانی در سازمان با رویکرد فقهی
نوع مقاله : تخصصی دانش پژوهی
نویسندگان
1 پژوهشگر همکار گروه مدیریت، پژوهشکده علوم انسانی، پژوهشگاه بین‌المللی المصطفی
2 استاد همکار گروه فقه و اصول اسلامی، مدرسه عالی علوم اسلامی، جامعه المصطفی (ص) نمایندگی گلستان
چکیده
یکی از مسائلی که خواسته یا ناخواسته در سازمان ممکن است اتفاق بیافتد، خسارت‌های وارده بر سازمان از سوی نیروی انسانی است. در این‌که تحت چه ضابطه و شرایطی نیروی انسانی نسبت به خسارت وارده بر سازمان، مسئول است و جبران خسارت نماید، شرایط و ضوابطی وجود دارد که در این تحقیق با روش تحلیلی استنباطی منابع و کتاب‌های فقهی مطالعه و بررسی‌شده است. هدف از این تحقیق هویت شناسی ضمان نیروی انسانی سازمان و معرفی شرایط شکل‌گیری ضمان نیروی انسانی نسبت به خسارات وارده بر سازمان است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که اگر خسارت خطایی از سوی نیروی انسانی صورت گرفته باشد: 1. دو نگاه کلی ضمان و عدم ضمان مطلق نیروی انسانی نسبت به خسارت وارده بر سازمان وجود دارد که در "امانی" یا "غیر امانی" دانستن "ید" نیروی انسانی، ریشه دارد؛ 2. نسبت به ضمان و عدم ضمان، نوع استخدام سازمانی فرد تأثیرگذار است؛ اگر استخدام به نیت اجرت باشد، ضمان وجود دارد و اگر به نیت احسان باشد، ضمانی شکل نمی‌گیرد، 3. اگر فرد به خاطر صلاحیت و تخصص خود مورد مراجعه سازمان باشد و به همین دلیل نیز مزد دریافت نماید، خسارت‌های که از جانب وی وارد می‌شود، ضمان آور است؛ اما اگر غیرازاین باشد، خسارتی شکل نمی‌گیرد؛ 4. به‌صورت کلی در ضمان و عدم ضمان نیروی انسانی پنج عامل غصب، اتلاف، استیفا، تفویت منفعت نیروی انسانی و افراط‌وتفریط نقش دارد که هرکدام به‌عنوان یک سبب مستقل باعث ضمان نیروی انسانی می‌گردد.
کلیدواژه‌ها
)